13 (mob pic)

Το θυμάμαι αυτό το σπίτι γεμάτο ζωή! Και κάπως μεγαλύτερο στα παιδικά μου μάτια. Περνούσα εκεί τα μεσημέρια μου, όταν εγώ αρνούμουν πεισματικά να πάω για ύπνο αλλά δεν έβρισκα άλλα παιδιά για παιχνίδι. Εκεί με περίμεναν οι μεγαλύτεροι της γειτονιάς, γυναίκες οι περισσότερες από τότε που έπαψε να είναι καφενείο. Μαζεύονταν εκεί και έπλεκαν παρέα, μεσημέρια και εσπέρες, όπως συνήθιζαν τότε στα χωριά. Πήγαινα κι εγώ, όταν δεν είχα παιδικές παρέες και άκουγα τις ιστορίες τους. Τους έλεγα κι εγώ τις δικές μου. Και κάπως έτσι περνούσε η ώρα... 
Κι ύστερα θυμάμαι, ή μάλλον μου έχουν θυμίσει, τον θυμό μου όταν πια η πόρτα αυτή έκλεισε και έμεινε για πάντα κλειστή. 
"Πόθανε κι αυτός ο Πλατανομιχάλης! Που θα πάω εγώ τώρα;"
Πόθανε κι αυτός ο Απλατανομιχάλης κι άφησε ένα παιδί χωρίς παρέα.
Πόθανε κι αυτός ο Πλατανομιχάλης και τώρα πεθαίνει και το ερείπιο, παίρνοντας μαζί του συνταγές μαγειρικής, μόστρες για τραπεζομάντιλα, σεμέν και κουβέρτες, γυναικείες φωνές και παιδικά γέλια. Παίρνει μαζί του και τραγούδια αντρών και ήχους από ζάρια και πούλια πάνω στο ξύλινο τάβλι, από τον πρότερο βίο του ως καφενείο. Υπήρξε, λένε, καφενείο...
Οδός... αλήθεια δεν θυμάμαι να είχε ποτέ όνομα ο δρόμος. Αριθμός 13. 
Κάποτε εδώ υπήρχε ζωή!